De eerste 100 kilometer tocht

We trekken het mooie 100 joar Grunnens Laid shirt aan, pet op en poseren nog even in het Visserij Museum. De stemming zit er goed in.

Dan snel richting de startstreep.

Na het ‘startschot’ klinkt het ‘Van Lauwerszee tot Dollard tou..”

We zijn onderweg!

Vlnr: de starter Jan Bakker, Sammy Anakotta, Koos Loppersum, Monique Loppersum, Henny Lutjeboer, Wanda Torrenga, Ron Wubs, Sikko Dijkema, Marc Flap en Benny Caspers.

Monique neemt, alsof het heel vanzelfsprekend is, de leiding over de navigatie. Ze loodst ons soepel richting de dijk, op weg via Houwerzijl naar Leens, waar we koffie zullen krijgen.

Alhoewel we elkaar niet (echt) goed kennen (behalve natuurlijk het echtpaar Monique en Koos) is er meteen een team.

We zullen in ieder geval 70 km samen lopen (tot de start van de 40 km in Waterhuizen).

Nanda fietst, op een fiets van Bouw Koster tweewielers, achter de groep aan ter ondersteuning. Ze zal ons uiteindelijk tot het UMCG in Groningen begeleiden, onze voeten met liefde behandelen, ons moed inspreken als het nodig is en optreden als het te gevaarlijk gaat worden om door te lopen. En dat in een slakkentempo voor een fietser. Een topprestatie!

De eerste kilometers gaan voor iedereen ogenschijnlijk makkelijk. Het is droog, het is nog licht, we zijn pas van start en langzamerhand valt de spanning van ons af. Het is nu echt begonnen!

Onderweg komt het ondersteuningsteam, Wendy en Karin, ons al voorbij. Extra spullen voor de wandelaars liggen in de bus. Dat scheelt in de bepakking.

De bus werd aan ons uitgeleend door vloervernieuwing.nl

De eerste stop is de Museumboerderij in Leens. We hebben dan ongeveer 10 kilometer gelopen. We worden vol enthousiasme opgewacht met hete koffie en een plak koek. Dat gaat er wel in! Ondertussen worden de voeten van Ron ingepakt. We maken ons ook wat zorgen, want Sammy voelt zich niet helemaal lekker (hij heeft suikerziekte). Een afvaller al na 10 km?? De rust en het voedsel, die doen ‘m goed. Hij is vastberaden om door te gaan.

Vol vertrouwen gaan we dan ook verder. Op naar Eenrum.

Eerst komen we door Wehe-den Hoorn. Daar moet even een korte stop bij Café Hoornstertil gemaakt worden. Het is het geboortedorp van Wanda en ze gaat de vlag letterlijk naar Veendam brengen.

Slechts een paar kilometers verder ligt Eenrum. In Abraham's Mosterdmakerij worden we verwacht tussen 20.00 en 21.00u. We lopen goed op schema. Bij binnenkomst rond acht uur draaien de hoofden van alle gasten onze richting op. Een groep, met allemaal dezelfde outfit en allemaal een rugzak, die rond kwart over acht het restaurant komen binnenvallen. We krijgen veel aandacht. Er komen zelfs mensen speciaal naar het restaurant om ons succes te wensen! Bijzonder.

Een lekker bakkie soep, aangeboden door de mosterdmakerij, dat gaat er wel in. Al duurt het wachten voor sommige wandelaars net iets te lang, er moet gelopen worden..

Als we uit Eenrum vertrekken is het inmiddels echt donker, de regencapes gaan weer aan. Op naar de volgende post: Winsum.

De teamspirit in het team is fantastisch. We zien dat Henny het zwaar heeft. De afgelopen weken heeft ze amper kunnen trainen voor deze 100 km tocht. Haar zoon ligt al langere tijd in het ziekenhuis. Hij heeft een hersenoperatie ondergaan en een lange weg van revalidatie te gaan. Ze is vastberaden!

Het doel van onze wandeling, naast onze persoonlijke doelen, is het inzamelen van geld voor het Steunfonds van het UMCG. We sponsoren o.a. de nieuwe operatietechniek waar de zoon van Henny kortgeleden mee geopereerd is.

In de afgelopen weken waren we allemaal op onze eigen manier bezig met de voorbereiding. Naast de persoonlijke prestatie, werd het toch ook een sport om zoveel mogelijk sponsors te krijgen. En het is zo leuk dat er tijdens onze wandeling nog nieuwe donoren bij komen. We voelen ons gesteund.

Het is heerlijk om zo in de avond te lopen. Het ritselen van de regenjassen en de harde wind en de stappen van de wandelaars, meer geluiden zijn er niet. Onze lampen verlichten de weg die we moeten gaan, al ziet Sikko er uit als een kerstboom: groene lichtjes om z’n pols, rode lichtjes om z’n arm en een lamp in de pet. Heel erg zichtbaar, dat wel!

In Winsum komen we aan bij café J&A, inmiddels bekend door het Pronkjewailpad. Onze TodN verslaggeefster Esther is er ook. Heel erg leuk. Meteen bij binnenkomst wordt er gevraagd wat we willen drinken. Top!

We zijn amper buiten of het begint weer te regenen. 9 wandelaars en 1 fietser, de nacht door, op weg naar Vita Nova in Middelstum.

Het contrast met buiten is groot. Knallende muziek, een paar mannen aan het biljart, een groepje aan de bar. Er wordt voor ons geklapt als we, rond kwart voor 1 's nachts, bij Vita Nova binnen stappen! Leuk!

Zo fijn dat we, ook hier, weer een drankje krijgen. (en gebruik kunnen maken van de sanitaire voorzieningen). Onze Nanda moet nog even wat blaren verzorgen, ze doet het met liefde.

Het is inmiddels rond 02.00u in de nacht. Ron is wat stiller geworden, pijn in zijn voeten. Ook Marc loopt wat minder soepel, waarschijnlijk heeft de eerste blaar zich gemeld. Halverwege Bedum besluit Henny haar tocht te beëindigen: 50 kilometer staat er dan op de teller. Een moedige beslissing. Het begeleidingsteam van de bus vangt haar op en ze blijft bij ons.

In Bedum is onze Sikko de man die de deuren van Hotel restaurant ’t Gemeentehuis opent. Er is niemand aanwezig, maar er ligt een lieve welkomstbrief met warme woorden die ons een hart onder de riem steken. De koelkast is gevuld met frisdrank, fruit en chocolade en er is heerlijke, hete koffie. Ons begeleidingsteam zorgt ervoor dat alles netjes achterblijft, de lopers gaan ondertussen op weg naar Groningen. Wanda en Monique voeren het tempo aan, Sammy en Ron vormen de achterlinie. Hoe meer kilometers we gelopen hebben hoe vrolijker Sikko wordt. Het gaat hem allemaal makkelijk af. Benny, ons oudste teamlid is niet zo’n prater, hij geniet volop en heeft ook geen moeite met de afstand, “hoe ouder hoe gekker” werd er in familiekring geroepen. Bij iedere stop gaan de schoenen even uit.

Koos is ook een stille genieter. Voor hem is het de eerste keer dat hij 100 kilometer gaat lopen, zijn record staat op 80km. Het is inmiddels half 7 als we de hand van Gerda Klooster schudden. Ze is ons contactpersoon bij het Steunfonds van het UMCG.

Naast een warme maaltijd en een drankje heeft ze ook nog een verrassing voor ons. Een bijzonder t-shirt met daarop de tekst “Ik loop 100 km voor het Steunfonds UMCG Kanker Researchfonds”. Wat een hartelijk ontvangst en wat een mooi shirt.

Nanda neemt afscheid van ons in het ziekenhuis. Ze heeft inmiddels een blikken … van het fietsen en ze is moe. Wat waren we blij met haar.

Vanuit Groningen gaan we naar Westerbroek waar we de “echte” 40 kilometer Tocht om de Noord route oppakken.

Ron heeft het zwaar, de voeten doen echt veel pijn en veel eten gaat niet en toch moet je voldoende voeding binnen krijgen. Het is een optimist en de grote organisator van onze tocht. Hij heeft de afgelopen weken veel tijd gestoken om alles te regelen: de bus, de begeleiding, de stopplaatsen en hij is de motor achter onze sponsoractie. Hij is vastberaden, net als iedereen, om de finish te halen en we zijn al over de helft!

Langzamerhand wordt het lichter en Waterhuizen is in zicht. Als we bij Pattje in Waterhuizen aankomen halen we onze eerste Tocht om de Noord stempel. We hebben een dubbel gevoel: We hebben 70 kilometer gelopen, maar we zijn te laat om aan te sluiten bij de wandelaars van de 40 kilometer van de Tocht om de Noord. Sikko en Marc nemen afscheid van ons, ze willen in vlot tempo door naar Hoogezand, ze gaan nog even langs de familie van Marc die ergens langs de 40 km route woont.

De 6 overgebleven wandelaars lopen door naar het van der Valk Hotel in Westerbroek

De ontvangst daar maakt veel goed. Er is keurig een tafel voor ons klaargezet, de koffie staat op tafel.

Dan nemen we ook afscheid van onze begeleiders Wendy en Karin. Fantastisch dat ze er waren. Onmisbaar gedurende de eerste 70 kilometers.

Een tweede teleurstelling volgt al gauw: de richting bordjes zijn ook al weg. Gelukkig hebben we onze Monique. Moeiteloos vindt ze het pad.

Wanda is nog in staat om een sprintje te trekken voor een jolige foto. De teamspirit onder de overgebleven lopers is groot. We gaan met z’n allen samen de finish halen!

We hebben allemaal onze pijntjes en ook is het tempo wat lager dan in het begin, we stappen door. Veel spreken we niet, we zijn veel in gedachten, soms werpen we een blik op de stand van onze steunactie. We hopen dat we straks 5000 euro mogen overhandigen.

Dan hebben we ook Hoogezand bereikt. We hebben honger en dorst en de eerste kilometers is er geen gelegenheid waar we iets kunnen eten of drinken. We stappen door, wijken op verschillende punten af van de 40 kilometer route, en dan ergens in Hoogezand zien we wandelaars! Wat zijn we blij, leuke korte gesprekjes en niet veel later komen we aan bij het brandweermuseum. Ron regelt dat er stoelen voor ons neergezet worden. Veel oog voor alles in het museum hebben we eerlijk gezegd niet. We zijn blij met een bakkie koffie en de stukjes worst smaken heerlijk!

Het geeft ons weer voldoende energie voor de volgende kilometers. Moedig stappen we door. We gaan het hoe dan ook halen.

Wel willen we vaker even rusten. En we nemen ook de tijd om af en toe een foto te maken van ons team. Bij iedere meter zijn we er meer en meer van overtuigd dat we een topprestatie gaan leveren!

Na een aantal kilometer komen we bij een tentje waar je een hapje en drankje kan kopen.

Ron grijpt zijn kans: hij grijpt de microfoon en legt uit wie we zijn en waarom we lopen (het valt toch wel op dat we in hetzelfde shirt lopen en allemaal een wit petje op hebben).

We krijgen applaus en gratis een drankje en een hamburger. Oh wat mooi!

Dan is er ook nog een fotograaf in de buurt die spontaan aanbiedt om nog een foto van ons te maken. Leuk.

Niet veel later is het eind van onze tocht al in zicht. Wanda gooit de vlag uit: Koos en Wanda gaan hun record verbreken (nog nooit hebben ze 100 km gelopen in 24 uur. Wanda heeft ‘slechts’ 50 kilometer in de boeken staan). Voor allen gaat het een fantastische mijlpaal worden in het kader van 100 joar Grunnens Laid!

De glimlach op onze gezichten wordt een brede lach als we bij Beresteyn binnenlopen. Daar ontmoeten we Sikko en Marc weer. We hebben het gehaald!

Niet veel later gaan we richting het Museumplein. De zon breekt door en na de openingswoorden van Peter worden we op het podium geroepen.

De helden van 100 kilometer Omkieken! voor het UMCG. Vol trots zingen we ons volkslied mee. Een kippevel momentje.

(Foto Tristan Braakman / RTV Noord)

Heel bijzonder: Stil staan bij 100 joar Grunnens Laid en om een goed doel te steunen, het was fantastisch!